Wanneer ik mijn kruiden te drogen hang in de badkamer van de camper (een portapotty, en een douche die we nooit gebruiken omdat we liever buiten een beekje opzoeken), realiseer ik me voor het eerst dat ik verlang naar een vaste woonplek.
Verlangen is niet helemaal het goede woord. Ik geniet intens van de afwisseling en het avontuur dat het nomadenleven me brengt. Maar door zoiets simpels als het te drogen hangen van mijn versgeplukte takjes sint-janskruid, besef ik me dat duurzaam leven misschien makkelijker is vanuit een vaste uitvalsbasis.
Als ik meer ruimte had, en tijd, zou ik heel graag een grotere hoeveelheid wildgeplukt voedsel in willen maken. Ik zou eitjes van mijn eigen kippen willen rapen en fruit willen drogen in een houtgestookte oven. Ik wil bloemkolen laten groeien (want die vind je nou eenmaal niet zo vaak in het bos) en appels plukken zonder daarvoor over het hekje van een verwaarloosde en vergeten tuin te hoeven klimmen (hoe avontuurlijk dat ook is 😉).
Het liefst ging ik helemaal niet meer naar de supermarkt. Die felverlichte plek vol kunstmatig voedsel vormt steeds meer een inbreuk op de rust die ik in mijn lijf en hoofd ervaar.
Het water dat ik drink komt iets te vaak uit een fles, terwijl het met bakken uit de lucht valt en in de bergen schoon door de beekjes stroomt. Het camperleven blijft een afwisseling tussen vredige afzondering in de natuur, en terug de bewoonde wereld in om de voorraden weer aan te vullen.
Ik verlang naar MEER verbinding met de natuur. Meer dan alleen in de natuur aanwezig zijn. Meer dan elke dag genieten van mooie uitzichten en het opsnuiven van de frisse lucht. Meer dan wandelen en hier en daar wat kruiden, noten en bessen plukken.
Een echte verbintenis is tweezijdig.
Ik wil niet alleen nemen, ik wil de natuur iets terug kunnen geven.
En zo groeit het verlangen om opnieuw op een vaste plek te leven. Een plek ver weg van alle drukte. Een plek vol groen en ruimte. Een plek waar we regenwater kunnen opslaan en zonnepanelen kunnen plaatsen. Waar we groenten en fruit en noten kunnen laten groeien. Waar we ons huis kunnen verwarmen met sprokkelhout en zelf zorg dragen voor het recyclen van ons afval.
Waar ik zelf geitenkaas maak en brood bak, en de eenden de slakken weghouden uit de moestuin.
Een samenwerking met de natuur, om het paradijs te creëren.
Lees verder in deel 2 : Eerste stappen op eigen grond.
Na drie jaar sparen en plannen, vertrokken we in 2018 in onze camper Brutus – het avontuur tegemoet.
We waren ervan overtuigd dat het leven anders moest kunnen – trager, groener, gelukkiger – en namen de proef op de som.
Nog eens drie jaar later verhuisden we naar ons eigen stukje wild land op een heuveltop in de Franse Corrèze. Daar groeien nu de eerste bloemkolen, doen we de afwas met regenwater en komt (bijna) al onze stroom van de zon.
Lees hier meer over de bouw van ons ecohuis
of volg mijn avonturen op weg naar groen geluk via
Liefs!
Sarie
