Thuis is een gek begrip. Iedereen die een langere periode gereisd heeft weet hoe ontheemd je je kan voelen wanneer je terugkeert naar ‘huis’. Toen ik terugkwam van 3 maanden backpacken in Thailand snapte ik niks meer van de Westerse cultuur. Alles was hier grijs en leeg en kil en stil. De mensen leken groot en lomp, en de rijkdom bijna beschamend. Het duurde eventjes voor ik me weer één van hen voelde.

Toen we enige tijd geleden naar Frankrijk togen in onze microvan Billy (da’s dus gewoon een auto die met een beetje (oke, best veel) fantasie prima voor camper door kan), heerste er dan ook enige verwarring. Gaan we nu weg van huis of juist náár huis? Kan een mens meerdere thuizen hebben?
We bewogen ons van het ene thuis naar het andere om een krabbel te zetten. Voor grond die eigenlijk al een tijdje ‘van ons’ voelt maar dat stiekem nog niet helemaal was.

Hierbij een terugblik op onze korte roadtrip naar Frankrijk, waarvan we zo oneindig veel rijker weer ‘thuis’ kwamen dan we vertrokken.

23.09. 2019
Voordat we naar de notaris gaan – ik beeld me een stoffige en stinkendrijke Fransman in – brengen we een bezoekje aan onze woestenij. Want dat is het; een bijna ondoordringbare wildernis van bramen en rozenbottels en alles wat prikt en stekelig is. De zomer heeft zelfs de paar hertenpaadjes die het bos in leiden bijna onvindbaar gemaakt; het is hier vol leven en ongehinderde groei.  
Met uitzicht over de vallei en de paar oude stenen huisjes op de heuvel tegenover ons, warmen we een blik zuurkool op boven een houtvuurtje. Jawel, het bestaat. Zuurkool in blik. Met van die papperige stukjes worst en als je heel goed zoekt een paar kleine pepertjes (zwaar oververtegenwoordigd op het etiket). De herfst is hier nog zacht, de zon schijnt op onze rug en in het bos roept een specht. Een feestmaal. Het leven is zo simpel.

Bij betreffend stoffig notariskantoor komen we samen met de Engelsman die nu nog, héél even, eigenaar is van het terrein. Ik weet niet wie er gelukkiger is met deze overdracht; wij of hij. De grond was al drie keer eerder verkocht, waarbij de koop telkens stukliep op afkeuring van de bouwaanvraag. De vorige kopers wilden een houten chalet bouwen. Moet je voorstellen. Van hóut!! Kan dus echt niet.

Hoe onze aanvraag er doorheen is gekomen weten we nog steeds niet zo goed. Soms schrik ik ‘s nachts zwetend wakker met het beeld van een zekere architect de bâtiment France die enkel hoofdschuddend “non non non non” mompelt alvorens zich een weg te banen door tot kniehoogte opgestapelde dossiers. Om vervolgens terug te komen met de specifieke dakpannen die we dienen te gebruiken.
Op ons platte groene dak.

De eerste maanden van dit jaar waren een rollercoaster. Onze bezoekjes aan verschillende stukken land waren puur oriënterend – en een beetje tijdvulling omdat we toch moesten wachten tot onze asielkitten Puma het land mocht verlaten.  
Het moment dat we serieus overwogen vastgoedbezitters te worden voelde dan ook als een sprong in het diepe. Van de hoge duikplank – in een ijskoud zwembad. Er was ineens zó veel uit te zoeken, te vertalen en te begrijpen. Hoe koop je een stuk land? Waar moet je op letten? Hoe bouw je een huis? Wat kost dat?
Er waren gesprekken met de makelaar, de burgemeester (die gelukkig heel veel bien sûr zei) een architect en een maître d’oeuvre. Bezoekjes aan de BricoMarché en de Loxam. Research naar ecologisch bouwen en heel wat uren in Brutus met potlood, papier, linealen en een scala aan getallen.

En nu zitten we hier. In een dorpje aan de voet van “onze” heuvel om een handtekening te zetten onder het koopcontract van ons land – ons thuis. Ons volgende avontuur!
Terwijl ik mijn krabbel zet voelt het alsof de grootste horde al genomen is. Als ik geloof in boodschappen van het universum is dit het moment om naar de sterren te kijken en dankjewel te zeggen.
Dit stuk grond kwam op ons pad door een bizarre samenloop van zoveel omstandigheden. Maar is dat stiekem niet altijd hoe het leven loopt?
We zijn op het goede pad.
En we hebben
ZO
ontzettend
veel zin om aan de slag te gaan!

Op de terugweg overnachten we in Billy. Het is een zonnige dag en een heldere nacht. We fantaseren over een lange hal vol planten, een houtverwarmde bank van klei en een rijkgevulde moestuin. En stiekem verlangen we alvast naar ons kleine huisje in Warmond wat bij elke thuiskomst weer aanvoelt als vakantie.

Home sweet homes.