Het Grote Loslaten.
Loslaten blijft een terugkerend thema in mijn leven. Misschien wel omdat ik er niet zo goed in ben. Of juist omdat er zo eindeloos veel los te laten valt. Vorig jaar liet ik alles achter en ging ik weg. Op reis. De natuur in en de vrijheid tegemoet. Geen idee wanneer en of ik ooit nog terug zou komen. Dat loslaten ging me eerlijk gezegd makkelijker af dan het afsluiten van mijn avontuur nu ik weer terug ben vlakbij waar ik begon. Geografisch gezien, dan.

Oktober 2019:

Het grappige is dat ik het thema voor deze maand nogal nonchalant uitkoos. Iets met herfst en vallende blaadjes. Loslaten leek een inkoppertje. De natuur heeft altijd gelijk.
Ik bijt me persoonlijk nogal vast in, nouja, alles wat ik doe. Mijn loslaatlijstje is dus eindeloos. Welkom in het leven van een vrijheidslievende controlefreak ; ) Maar toen ik aan de slag ging met dit thema bleek al snel welk Grote Loslaten mij op dit moment te doen staat.

Deze blog is daarom een ode aan Brutus (onze camper). Aan de vrijheid van het camperleven. Aan mijzelf en dat ik het lef had deze sprong te wagen. Een dankwoord voor alle avonturen die ik mocht beleven en de lessen die ik mocht leren. En een warm vaarwel aan een dierbaar hoofdstuk van mijn bestaan.

Ode aan de vrijheid
Ik word wakker van het tikkende geluid van een kleine bonte specht op de boomtak naast mijn raam. Het is ochtend. Geen idee hoelaat. Gouden zonnestralen sijpelen naar binnen. Naast mij slaapt Bas nog. Aan het voeteneind spint een kat en naast mijn hoofd hoor ik het vertrouwde “kekkekkekkek” van Chloë die de specht nu ook gespot heeft.
Ik probeer te bedenken welke dag van de week het is. Oktober. Het is oktober, want de herfst is in volle gang en we zijn de afgelopen weken voor de herfstkleuren uit gereisd. We plukten paddestoelen in Zweden, zagen de bomen weer groen worden in Denemarken en Duitsland, verzamelden in Nederland noten onder een stralende zon en maakten in Frankrijk opnieuw het begin van het herfstseizoen mee. Oktober, dus. Maar nog steeds geen idee welke dag. Ik kan er niet opkomen, en het maakt me eigenlijk ook niet uit.

Er is geen plan voor de dag, of voor de rest van ons leven. Er is slechts vandaag. En vandaag gaan we erop uit. Het bos in. Een rondje rond het meer. Een berg beklimmen. Cruizen met Brutus op zoek naar een nieuw plekje om te zijn. Elke plek is nieuw. De ontdekkingen eindeloos. Het maakt niet uit of we door een slaperig stadje wandelen of een verlaten mijnschacht verkennen. Elke dag is een nieuw avontuur.
We zijn nu bijna een half jaar onderweg, en ik bespeur slechts nog restjes van mijn ‘oude’ mindset. Ik heb geen behoefte meer aan het kopen van nieuwe spullen. Ik hoef niet meer te weten wat ik volgende week ga doen. Ik kijk niet meer in de spiegel. Of op de klok.
Langzaam probeer ik ook mijn gedachten over werken en geld een nieuw plekje te geven. Ik vind het lastig. Ben nog te vaak krampachtig achter mijn laptop ‘aan het werk’, snakkend naar een inkomen, naar een zekerheid dat ik dit bestaan vol kan houden want god, wat maakt dit me gelukkig! Te laat realiseer ik me dat angst altíjd de keerzijde is van geluk. Waar je van houdt wil je niet laten gaan.
Pas aan het einde van het avontuur daalt het besef ten volste in dat mijn ervaring van het leven elke dag simpelweg een keuze is. Een keuze om me te focussen op verdriet of op momenten van geluk. Om te snakken naar wat ik (nog) niet heb of om te vieren waar ik nu ben. Om de controle te hebben of van de vrijheid te genieten.
Je kunt maar op één plek tegelijk zijn. Elk moment slechts één keer beleven. Als je het geluk van vandaag vermoord met je zorgen om morgen, wat heeft het leven dan nog voor zin…?

The end of an era
Ik stap naar buiten. De frisse lucht in. De parkeerplaats is verlaten. Het kerkje gehuld in ochtendnevel, en het bos nog aan het ontwaken. In het weiland slaan een paar lodderige koeienogen me gade terwijl ik mijn koffie drink op een bankje in de koude winterzon. Ik overdenk onze plannen en de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Ik voel een steek van verdriet. Angst, teleurstelling, onzekerheid, de emoties razen door mijn lijf. Klopt dit wel? Is dit het goede pad?
We hebben zojuist besloten terug te gaan naar Nederland. Niet omdat het reizen niet meer bevalt. Oh nee! Hoewel Bas het wel een beetje beu is om elke drie dagen een stroom poep en plas uit ons toilet te laten klotsen, en ik een warme douche af en toe best zou kunnen waarderen. Ik vind comfort voor vrijheid nog steeds een prima ruil.
We werden verliefd op een stuk land dat voldoet aan heel veel van wat we zoeken voor de toekomst. Rustig gelegen, bebost, werkgelegenheid in de buurt (just in case), en groot genoeg voor al onze wilde plannen. We kunnen het nu kopen, of… tja. Of niet.
Vrijheid is ook alle overwegingen los durven laten. Gewoon ergens voor gaan. De perfectie zien van wat er op je pad komt. En wat er op ons pad komt blijkt in te houden dat we stoppen met reizen, voor nu. Dat dit het moment is om te beginnen aan deel twee van ons grote avontuur.

Ik merk dat ik er moeite mee heb. Dat ik nog niet klaar ben om te laten gaan wat ik nu heb. Bijna niet bereid ben om een nieuwe fase in te stappen nu ik me zo op mijn plek voel waar ik me bevind. Voor het eerst voel ik dat het gaan voor je dromen óók een schaduwkant heeft. Is het niet veel gemakkelijker tevreden te zijn met het gangbare pad? (Rijtjes)huisje, boompje, beestje, baan in loondienst?
Elk dag is een keuze.

Zonsondergang in het paradijs
De lentezon schijnt verblindend op een sprookjesachtig sneeuwlandschap. Deze laatste maanden in de camper voelen als een cadeautje. Nu ik weet dat we het einde van het avontuur tegemoet rijden, stijgt elk moment in waarde. Het is alsof ik de snijdend koude lucht extra diep inadem. Me nog meer verbind met de natuur. Een diepere dankbaarheid voel voor alles wat is. Werk laat ik links liggen. Alleen vandaag telt.
Het leven is mooi.

In de periode die volgt heb ik het moeilijk. Ik stort me vol overgave op het maken van een thuis in een huis. Het ontdekken van wilde plekjes natuur in ‘eigen land’. Een land dat niet meer voelt alsof het van mij is, maar nu toch weer mijn thuisbasis vormt.
Ik stort me op mijn kunst, op fotografie, op het uitbouwen van mijn creatieve passies tot een ‘baan’ die ons kan onderhouden, straks op dat prachtige stukje aarde helemaal voor onszelf. Ik breng mijn dagen alleen door terwijl Bas naar zijn werk gaat, en kan moeilijk mijn draai vinden na anderhalf jaar altijd samen. Ik herinner me de transitie van huis naar camper een zomer geleden, en hoe geen enkele verandering ooit voelt zoals je verwacht.

Een nieuwe dag
Het is lastig. Maar alles is ook ZO veel makkelijker! Er komt water uit de kraan, ik heb plek om mijn schilderijen te bewaren. De wc spoelt door. We hebben meer dan 10 vierkante centimeter ruimte in de vriezer. En bovenal heb ik tijd en ruimte om me op mijn kunst te richten. Ik ben een gelukkig mens.
En daarom besluit ik vandaag dat het genoeg is. Genoeg getreurd om wat was. Genoeg sprankelende herinneringen aan woeste natuur en zorgeloze dagen overschaduwd met mijn twijfel over waar ik nu ben. Vandaag maak ik de keuze om dankbaar te zijn voor alles wat ik heb beleefd én voor het nieuwe hoofdstuk dat ik begonnen ben. Met een glimlach denk ik terug aan alle kampvuurtjes met versgevangen vis, het zoeken van drinkbaar water en elke dag een ijskoud ochtendbad bij de beek. Mijn hart stroomt over van gelukkige herinneringen.
Ik leerde gelukkig zijn met niets. Dus wat heb ik nu dan nog nodig?

Vandaag ben ik hier en dat is helemaal goed.