Mijn hart wil vrij zijn, de wereld rond, nú leven en vooral vasthouden aan mijn dromen.

Mijn verstand weegt alle opties af en zegt me dat het goed is zo, dat ik tevreden en gelukkig mag zijn met wat er is. Dat ik niet mag klagen, misschien ook wel een beetje.

Nog geen 10 maanden geleden vertrok ik uit Nederland, met de intentie niet meer terug te komen. Of toch in ieder geval niet voor een aantal jaar. Drie jaar lang hadden we gespaard, gepland, georganiseerd. Alles opgezegd en weggedaan. Vorige zomer was het zover en lieten we alles achter om voor onbepaalde tijd in onze camper te leven. ‘Een Europa-reis’ noemde onze familie het. Wij zagen het gewoon als het verruilen van ons huis voor een camper. Een andere manier van leven.

Na 2,5 maand in het wilde Scandinavië brengen we toch nog een maand in o.a. de Randstad door ivm familieomstandigheden. Een maand waarin ik opnieuw concludeer dat deze plek mij niet gelukkig maakt. Het is hier… teveel. Overal. Mijn hoofd duizelt van tikkende stoplichten en razende auto’s.
Zweden en Noorwegen hebben ons bevestigd dat het ook anders kan. Stilte. Ruimte. Schone lucht. Drinken uit riviertjes en douchen onder een waterval.

Begin oktober halen we opgelucht adem. We zetten we onze reis voort en spenderen een prachtige nazomer in de bossige bergen van Noord-Frankrijk. We maken mountainbike ritjes in de zon, verkennen grotten vol met spinnen en vleermuizen en roosteren bergen kastanjes op een vuurtje. Ik voel me vrij, gelukkig, rustig.
Eindelijk.

In november brengen we een bezoek aan mijn schoonouders in het zuiden van Frankrijk en besluiten hier ook de kerst door te brengen. Het is inmiddels koud, en eigenlijk hadden we gepland de winter in Spanje en Portugal te te spenderen, maar met dekentjes en de kachel redden we ons prima. Het einde van 2018 rijden we wat rond in de Dordogne en pak ik mijn werk als illustrator weer op. We wandelen door bossen en oude dorpjes en genieten van de sloomheid van het boeren Franse leven.

Ik land steeds meer. Kom dichterbij mezelf en meer in sync met mijn omgeving.
Na een tijdje op pauze te hebben gestaan, neem ik weer meer en meer opdrachten aan voor aquarellen, illustraties en logo’s. Ik werk harder en met meer plezier dan ooit tevoren. Mijn plaatje is compleet: ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, zit goed in mijn vel , én ik verdien een inkomen met iets wat me gelukkig maakt.

Ruim na kerst en oud&nieuw grap ik over dat we ‘wel nooit meer in Portugal aan zullen komen’, omdat ons vertrek steeds maar uitgesteld wordt. Het universum blijft dingen op ons pad gooien die onze doorreis steeds met een paar weekjes verleggen. Zoals een kleine zwarte kitten uit het asiel, die verbluffend veel lijkt op onze dierbaarste kat die we aan het einde van onze Scandinavische avonturen vaarwel hebben moeten zeggen.

Terwijl we dit wilde zwarte draakje proberen te temmen en wachten op de benodigde inentingen, bekijken we stukjes grond. Het is immers nog steeds onze gedeelde toekomstdroom om een eigen ecohuis te bouwen. Ergens. Misschien wel in Frankrijk.

Onderzoek leert al snel dat onze wensen en budget misschien niet helemaal op elkaar aansluiten. Dat geeft niet. Droom groots, maar wees gelukkig met groot genoeg.

Hoewel we geen actief plan hebben om op dit moment grond te kopen, raken we enthousiast van onze zoektocht. We komen een plekje tegen wat lijkt te voldoen aan een ogenschijnlijk onmogelijk aantal onderdelen van ons wensenlijstje. Een plek waar Bas en ik allebei perfect tevreden en gelukkig kunnen zijn met onze verschillende wensen en behoeftes. Waar we samen kunnen genieten van het leven.

En nu we nog niet zo lang gereisd hebben, kunnen we het ons financieel nog veroorloven hier eigenaar van te worden. Ons eigen stukje Aarde <3

We springen in het diepe. Brengen het begin van 2019 door met gesprekken met makelaars, research op Franse websites, bouwtekeningen en een begroting voor ons eigenhandig te bouwen eco-paleisje. We rijden ettelijke malen op en neer tusssen de Dordogne en de Limousin.

Nu we spontaan in de volgende droom gevallen zijn, moet er ineens ook een ‘plan de campagne’ komen. Voor hem is tijdelijk terug naar Nederland de meest logische zet, ik wil liever een leven opbouwen in Frankrijk. Misschien nog wel reizen terwijl we geld verdienen. Werken in het toerisme, op huizen passen, nieuwe avonturen….

In februari moeten we ‘even’ op en neer naar Nederland. Mijn ouders hebben hun huis verkocht en derhalve moeten wij een briefadres aanvragen. De overheid houdt namelijk niet zo van mensen die ‘nergens’ wonen.

Ik heb wat research gedaan naar eventueel opnieuw wonen en werken in ons kikkerlandje. Verblijven in een yurt, antikraak, een seizoensplek op een camping, misschien in de zomermaanden wel in Frankrijk aan de bak? Alles ligt nog open.

Ik reageer op een sociale huurwoning om te peilen wat onze kansen zijn. En hoera, we eindigen op de 1^e plaats. We mogen een kleine studio komen bezichtigen, die qua compactheid niet veel onder doet voor onze camper Brutus. In een gemeente waar we graag komen, verbluffend groen en rustig voor Randstadse begrippen.
Ineens gaat alles heel snel.
Dat Brutus met een onbekend defect bij de garage staat (en we nu met in totaal zes katten bij mijn schoonzus logeren) draagt bij aan onze gevoelsmatige woningnood.

I’m all for going with the flow. Surfen op die kwetsbare balans tussen het najagen van je dromen (dúrven dromen!) en meebewegen met wat er op je pad komt. De stroom heeft ons terug naar Nederland gevaren, en hier leggen we aan ter voorbereiding op ons volgende avontuur.

We zeiden tegen elkaar “Dit is geen falen. Dit is een succesverhaal”. (We zeiden ook dat we nooit meer terug zouden keren naar de Randstad).

En hier zijn we dan. Terug. Maar niet bij af.
Adventure awaits!!!
<3