Langzaam zie ik het bolletje met de twee lachende mensjes in regenlaarzen verder van mij verwijderd raken. Het beweegt over de kaart door België, langs Parijs, alsmaar verder naar het Zuiden – samen met Bas die in onze auto terug reist naar huis. Ons thuis.
Ik verlang terug naar het moment van die foto – samen de bodem voor de kas uitgraven op een zonnige herfstdag. Onder begeleiding van fluitende vogels, pauze met stroopwafels op de omgevallen eik, en ’s avonds moe maar voldaan naar bed.
Het goede leven; het leven waarvoor ik koos. En nu… een heel ander leven. Ook een beuwste keuze. Geen makkelijke. Wel een krachtige. Ik ben blij dat ik vrij ben om te kiezen.
Ik spreid het kleed dat mijn moeder ooit haakte van kleurrijke wol over het bed in mijn nieuwe kamer. Mijn tijdelijke plekje in huis bij een superlieve vriendin en haar man plus kleuter. Ik stal mijn verfspulletjes uit, het geurkaarsje en de paddenstoelen die Bas uit hout sneed. Het gevoel van ‘thuis’.
Het voelt verrassend normaal om hier te zijn, terwijl er zoveel waar ik van hou ‘daar’ is. Ik pak mijn oude routines weer op. Loop mijn favoriete wandelroutes door de kleine stukjes dorpse natuur. Bij de weggeefwinkel scoor ik een shirt dat me netjes genoeg lijkt voor werk.
Om kwart over acht fiets ik door de drukke binnenstad van Leiden. Twintig minuten fietsen en twintig rode stoplichten. Links en rechts word ik ingehaald door weggebruikers die meer haast hebben dan ik. Hoge vierkante gebouwen, electriciteitsmasten en vrachtauto’s. Het contrast met mijn stille Franse zonsopgang is groot.
En toch voelt het nog steeds vertrouwd. Dit was immers lange tijd mijn wereld. Ik weet de weg, ik ken het slaan van de zweep. De cultureshock blijft uit – een herkenbare allergie speelt opnieuw op.
Het gaat hier te snel, te veel, te hard, te luid.
Ohja. Dit was waarom ik wegging.
En waarom ik nu hier ben om verder te bouwen aan mijn droom.
Terwijl ik vergader inventariseert Bas in Frankrijk de schade van de laatste flinke storm. Drie omgewaaide eiken aan de kant van de weg. Ons eigen stukje bos blijft ongeschonden. De zelf-gefrabiceerde kas houdt stand.
Ik leef nu eigenlijk twee levens. Één waarin ik me over drukke fietspaden manouvreer, kleuters naar zwemles breng en vergader over zorg op maat voor (jong)volwassenen die lastig meekomen in de maatschappij.
En een ander waarin ik bustickets boek naar Frankrijk, plannen maak om de moestuin te mulchen en videobel met mijn katten.
Via Instagram stromen er bemoedigende berichtjes binnen. “Succes”, “Knap”, “Stoer”, “You’ve got this”.
Het voelt nog steeds onwerkelijk en toch zit ik er al middenin.
Ik ben het aan het doen : zorgdragen voor ons leventje daar.
We hebben gewoon, zoals Bas het pakkend omschrijft, de afwas héél lang opgespaard – en nu is het tijd.
Aan de bak. Lets do it. I’ve got this.
Ruim anderhalf jaar geleden vertrok ik met man en drie katten naar Frankrijk om te bouwen aan onze zelfvoorzienende droom. Vorige maand maakte ik de impulsieve en daadkrachtige keuze om mijn Franse leven tijdelijk achter te laten en aan de slag te gaan bij een baan in Nederland. Het gat in de begroting voor de bouw van ons ecohuis bleek zichzelf niet te dichten, en het lukte me niet langer erop te vertrouwen dat het links of rechtsom “wel goed zou komen”.
Ik werk nu als begeleider in de geestelijke gezondheidszorg en ga 1x per maand naar huis, waar Bas zorgdraagt voor ons land en en de poezen. Gelukkig weet ik ook hier de beste plekjes voor zonsopgangen en groene wandelingen. En hoewel ik het soms héél spannend vind en alle hulp welkom is, ga ik deze nieuwe uitdaging met vertrouwen tegemoet.
Draag je mij, of onze groene droom, een warm hart toe?
Je helpt me door te delen over mijn verhaal (bijvoorbeeld via @sarieswereld), en door anderen te attenderen op mijn winkel vol natuurkunst! Of gewoon door me een berichtje te sturen! Echt! Vind ik leuk 🙂