Een half uur voor ze aankwam reden we nog snel even naar de rivier. Die had de laatste tijd heel laag gestaan maar was nu, bij wijze van welkomstgeschenk, plots weer goedgevuld. Na een verkoelende duik in het heldere stromende water reden we de steile zig-zag onze heuvel op. De zon stond nog hoog en bescheen velden met koeien en natuurstenen huisjes omringd door kleurrijke bloemen. Het beloofde een zwoele zomernacht te worden.

Een half uurtje later stonden ze daar dan. Patricia de (Fiat) Panda en Afieke, onze allereerste kampeer-gast. Allebei een beetje uithijgend van de hitte en de rit.
De rest van die week bewoonde Afieke Kamp 2, wat in haar aanwezigheid veranderde in een soort buiten-atelier vol borduursels, haakwerk, handgeschept papier en een alsmaar groeiende verzameling rivierstenen.

Het idee om ons terrein toegankelijk te maken voor bezoekers, was nog maar een paar maanden daarvoor ontstaan. Het tentje stond er toch al met enige regelmaat, als primitief gastenverblijf. Ik noem het nu een gastenverblijf, maar het hield eigenlijk toch echt wel op bij het tentje. Een tentje en een fijn uitzicht, meer was Kamp 2 tot deze zomer nog niet.

Tegen de tijd dat Afieke er haar tijdelijke intrek nam had het kampje zich echter uitgebreid met een houten biertafel plus bankje, vrolijk gekleurde stoeltjes, een regenton met kraantje en vuurkuil met kookvoorzieningen.
Alles in het versnipperde zonlicht onder het overhangende bladerdak van de essen.

Kamp 2 is stiekem de fijnste plek van ons terrein. Het is er beschut en je hebt er het mooiste uitzicht over de vallei. ’s Morgens, wanneer de zon opkomt boven de heuvels, schijnt ze haar gouden stralen onder de bladeren door. En wanneer ze later op haar heetst is, vormt de bladerkoepel een koele plek waar vaak een zacht briesje staat. Zelfs tijdens een klein buitje zit je in Kamp 2 beschut en droog. Met de gezellige inrichting die we de afgelopen maanden bij elkaar verzamelden is het inmiddels een soort van buiten-huiskamer geworden, waar we ons ook zelf graag terug trekken.

Maar nu ‘woonde’ er dus ineens iemand anders. Iemand die zichtbaar genoot van de vogelgeluiden, de krekels en cicaden. Iemand die zich er thuismaakte, met een kleedje voor onder haar blote voeten en een kussentje op de bank. Ik werd er vrolijk van.
En ik durf wel te zeggen dat het er zelfs een beetje leeg en stil was, na haar vertrek.

Toch was dat maar van korte duur.
Joyce, die ik een paar jaar geleden ontmoette op de verjaardag van vriendin Evelien, maakte een tussenstop bij ons op weg naar Portugal en parkeerde bus ‘Boes’ op de oprit. We grillden courgettes uit de moestuin op het vuur en iedereen lag nog tot laat wakker van de warmte – behalve ik, want ik sliep in het tentje met de rits open en een briesje over mijn lijf.

De hittegolf is nog steeds niet ten einde wanneer we even later Lisette ophalen van het station. Weer een creatieveling. Het begint hier langzaam te voelen als een uitvalsbasis voor kunstenaars. En voorzichtig beginnen er ideeën te borrelen voor creatieve retraites, waarvan mijn hart hard schreeuwt van JAAAA en mijn hoofd nog onderzoek doet naar het hoe.

Er wordt niet alleen maar gekunst. Er wordt vooral veel genoten van de natuur. Afieke spot de wielewaal en de ijsvogel, Lisette vindt een gloeiworm. We bestuderen samen insecten die we in Nederland niet zo heel vaak zien. ‘Deze bidsprinkhaan heeft eigenlijk echt een aliënachtig hoofd!’. Én er wordt creatieve inspiratie geput uit al dat natuurschoon. ‘Sarie, ik heb dit blaadje van je eik geplukt, ik ga het schetsen en borduren op handgeschept papier’.

Wanneer ik ‘smorgensvroeg buiten wakker word met mijn kopje koffie, hoor ik het tentje openritsen en de gezellige geluiden van gedempt kletterend servies en een kopje thee dat gezet wordt op de gasbrander. Als ik even later met mijn gieter voorbij loop zie ik onze gast genieten van het ochtendzonnetje, zittend met haar haakwerk op een kussentje op de grond.
Het voelt knus, dat er iemand zo thuis is in het kamp.

Op de laatste dag dat Lisette bij ons logeert gaan we ’s morgens vroeg een stukje wandelen. Overdag is het te heet. Volgens Lisette zelfs te heet om te haken. Maar gelukkig is er de rivier om in af te koelen en is onze wandeling in de vroege ochtendzon misschien wel extra mooi. Er worden deze weken dingen gedaan die men eerder nog niet durfde én er zijn dingen onverwacht spannend, zo in je eentje op een andere plek. Er wordt gelezen, geschreven, bezonnen en gepraat. Er worden plannen gemaakt en overdenkingen gedeeld. Er wordt naar de sterren gestaard en diep in en uit geademd.

Ik weet zeker dat beide logees iets mee naar huis nemen van deze reis.

En ze laten ook vanalles achter;
Op tafel in het kamp liggen plots drie vrolijk omhaakte rivierstenen en verstopt in het vakje voorin het gastenboek vind ik een klein kunstwerkje. “Titel onbekend”- omdat ik liet vallen dat ik zelf nogal eens moeite heb met namen bedenken voor wat ik maak.

Maar vooral blijven we achter met een dankbaar gevoel. Dat we hier een fijne groene plek kunnen delen, waar je ‘helemaal alleen op een Franse bergtop’ kan kamperen. Maar waar het tóch ook heel knus en veilig en gezellig is. Ik vind het mooi dat dat ook precies was wat al deze vrouwen kwamen doen. Ze waren in hun eentje op avontuur. Op reis. Om iets te ontdeken over het leven, de wereld en zichzelf.

Mooi dat ons kleine stukje paradijs daarin heeft kunnen bijdragen.

Ben je benieuwd naar wat er verder de afgelopen tijd gebeurde in ons zelfvoorzienende paradijs-in-aanbouw?
Als je je hieronder inschrijft voor mijn nieuwsbrief mail ik je af en toe met een update.

Liefs!
Sarie

---

---

Thuis is een gek begrip. Iedereen die een langere periode gereisd heeft weet hoe ontheemd je je kan voelen wanneer je terugkeert naar ‘huis’. Toen ik terugkwam van 3 maanden backpacken in Thailand snapte ik niks meer van de Westerse cultuur. Alles was hier grijs en leeg en kil en stil. De mensen leken groot en lomp, en de rijkdom bijna beschamend. Het duurde eventjes voor ik me weer één van hen voelde.

Toen we enige tijd geleden naar Frankrijk togen in onze microvan Billy (da’s dus gewoon een auto die met een beetje (oke, best veel) fantasie prima voor camper door kan), heerste er dan ook enige verwarring. Gaan we nu weg van huis of juist náár huis? Kan een mens meerdere thuizen hebben?
We bewogen ons van het ene thuis naar het andere om een krabbel te zetten. Voor grond die eigenlijk al een tijdje ‘van ons’ voelt maar dat stiekem nog niet helemaal was.

Hierbij een terugblik op onze korte roadtrip naar Frankrijk, waarvan we zo oneindig veel rijker weer ‘thuis’ kwamen dan we vertrokken.

23.09. 2019
Voordat we naar de notaris gaan – ik beeld me een stoffige en stinkendrijke Fransman in – brengen we een bezoekje aan onze woestenij. Want dat is het; een bijna ondoordringbare wildernis van bramen en rozenbottels en alles wat prikt en stekelig is. De zomer heeft zelfs de paar hertenpaadjes die het bos in leiden bijna onvindbaar gemaakt; het is hier vol leven en ongehinderde groei.  
Met uitzicht over de vallei en de paar oude stenen huisjes op de heuvel tegenover ons, warmen we een blik zuurkool op boven een houtvuurtje. Jawel, het bestaat. Zuurkool in blik. Met van die papperige stukjes worst en als je heel goed zoekt een paar kleine pepertjes (zwaar oververtegenwoordigd op het etiket). De herfst is hier nog zacht, de zon schijnt op onze rug en in het bos roept een specht. Een feestmaal. Het leven is zo simpel.

Bij betreffend stoffig notariskantoor komen we samen met de Engelsman die nu nog, héél even, eigenaar is van het terrein. Ik weet niet wie er gelukkiger is met deze overdracht; wij of hij. De grond was al drie keer eerder verkocht, waarbij de koop telkens stukliep op afkeuring van de bouwaanvraag. De vorige kopers wilden een houten chalet bouwen. Moet je voorstellen. Van hóut!! Kan dus echt niet.

Hoe onze aanvraag er doorheen is gekomen weten we nog steeds niet zo goed. Soms schrik ik ‘s nachts zwetend wakker met het beeld van een zekere architect de bâtiment France die enkel hoofdschuddend “non non non non” mompelt alvorens zich een weg te banen door tot kniehoogte opgestapelde dossiers. Om vervolgens terug te komen met de specifieke dakpannen die we dienen te gebruiken.
Op ons platte groene dak.

De eerste maanden van dit jaar waren een rollercoaster. Onze bezoekjes aan verschillende stukken land waren puur oriënterend – en een beetje tijdvulling omdat we toch moesten wachten tot onze asielkitten Puma het land mocht verlaten.  
Het moment dat we serieus overwogen vastgoedbezitters te worden voelde dan ook als een sprong in het diepe. Van de hoge duikplank – in een ijskoud zwembad. Er was ineens zó veel uit te zoeken, te vertalen en te begrijpen. Hoe koop je een stuk land? Waar moet je op letten? Hoe bouw je een huis? Wat kost dat?
Er waren gesprekken met de makelaar, de burgemeester (die gelukkig heel veel bien sûr zei) een architect en een maître d’oeuvre. Bezoekjes aan de BricoMarché en de Loxam. Research naar ecologisch bouwen en heel wat uren in Brutus met potlood, papier, linealen en een scala aan getallen.

En nu zitten we hier. In een dorpje aan de voet van “onze” heuvel om een handtekening te zetten onder het koopcontract van ons land – ons thuis. Ons volgende avontuur!
Terwijl ik mijn krabbel zet voelt het alsof de grootste horde al genomen is. Als ik geloof in boodschappen van het universum is dit het moment om naar de sterren te kijken en dankjewel te zeggen.
Dit stuk grond kwam op ons pad door een bizarre samenloop van zoveel omstandigheden. Maar is dat stiekem niet altijd hoe het leven loopt?
We zijn op het goede pad.
En we hebben
ZO
ontzettend
veel zin om aan de slag te gaan!

Op de terugweg overnachten we in Billy. Het is een zonnige dag en een heldere nacht. We fantaseren over een lange hal vol planten, een houtverwarmde bank van klei en een rijkgevulde moestuin. En stiekem verlangen we alvast naar ons kleine huisje in Warmond wat bij elke thuiskomst weer aanvoelt als vakantie.

Home sweet homes.